Ciekawostki ze świata kulinariów – kuchnie innych krajów i ciekawe historie dzisiejszych smaków
Uwielbiamy jeść, podróżować i poznawać kuchnie świata. Jako miłośnicy jedzenia zawsze jesteśmy zainteresowani tym, jak różne kraje wykorzystują składniki i jak każda kultura wprowadza swoje własne obroty do tradycyjnych przepisów. Oto kilka ciekawych faktów na temat jedzenia z całego świata:
Czy wiesz, że w Chinach uważano, że cesarz nieba wynalazł herbatę?
Czy wiesz, że w Chinach wierzono, że to Cesarza Niebios odkrył herbatę? To jedna z genez pojawienia się tego napoju, choć na początku był używany jako napój leczniczy, a nie tylko dla przyjemności. Wierzono, że herbata jest darem od Cesarza Niebios, który miał leczyć wiele dolegliwości, takich jak bóle i zawroty głowy, bóle zębów i czy kaca. W rzeczywistości herbata była tak magiczna, że używano jej nawet jako eliksiru życia! Boski przydomek naparu z pewnością pomógł w popularyzacji herbaty.
Dopiero około 600 roku n.e. herbata stała się bardziej popularna ze względu na jej zdolność do pomagania ludziom w osiąganiu odpowiedniego stanu podczas sesji medytacyjnych lub podczas nauki w szkole nocnej (wtedy nie było jeszcze kawiarni). Herbata stała się również popularnym napojem, ponieważ wierzono, że oczyszcza umysł i sprawia, że człowiek jest bardziej skupiony na nauce. Dziś raczej raczymy się kawą lub napojami energetycznymi, jednak teina zawarta w herbacie działa podobnie jak mała czarna jednak uwalnia się stopniowo, działając pobudzająco na ośrodkowy układ nerwowy. W obu naparach występuje kofeina, ta w herbacie jednak jest połączona kwasami organicznymi, powodując wolniejsze wchłanianie i przedłużone działanie.
Wkrótce Chińczycy odkryli, że herbata może być również stosowana jako napój orzeźwiający, i wkrótce stała się popularnym napojem wśród wszystkich klas społecznych w Chinach. Dopiero około 800 roku naszej ery herbata została wprowadzona do innych krajów i kultur w całej Azji.
W starożytnym Rzymie nierzadko zdarzało się jeść surowe mięso jako część posiłku
W starożytnym Rzymie czasami spożywano surowe mięso, jednak sama dostępność zwierzęcych produktów była ograniczona. Typowa racja rzymskiego piechura składał się z fasoli, grochu, orzechów lub miodu. W starożytnym Rzymie powszechną praktyką było picie wina do każdego posiłku i podczas spotkań towarzyskich. Mięso mogło być solone, wędzone lub suszone, zależnie od pory roku i dostępności.
Rzymianie lubili też jeść wołowe serca lub ozory. Podawali te potrawy z sosem zrobionym z pieprzu, octu i miodu (lub czasem z oliwą z oliwek). Rzymianie jedli też całe ryby, gotowane lub pieczone w piecu. Podawano je z sosami z ziół i przypraw, octu lub wina. Co ciekawe przydział wina na wojaka mógł wynosić nawet 2,5l dziennie, znacznie więcej niż było dostępnej wody. To tylko pokazuje, jak ważne było również wino w diecie Rzymian.
Jedli też dużo warzyw, zwłaszcza fasoli i grochu. Do gotowania potraw używali oliwy z oliwek, a w wielu przepisach stosowano ocet. Rzymianie jedli też owoce, zwłaszcza jabłka i gruszki. Często mieli deser z miodowych orzechów lub suszonych owoców. Rzymska kuchnia szczególnie preferowała połączenie słodkich i słonych smaków. Często wykorzystywano garum czyli po prostu sos rybny, ze sfermentowanych wnętrzności tych wodnych kręgowców.
Pierwsza pizza powstała w starożytnym Rzymie poprzez umieszczenie podstawowych składników na podstawie z ciasta i upieczenie jej w piecu
Pierwsza pizza powstała w starożytnym Rzymie poprzez nałożenie podstawowych składników na spód z ciasta i upieczenie go w piecu. Słowo „pizza” pochodzi od łacińskiego słowa „placentula” oznaczającego placek.
Pierwotne pizze były prawdopodobnie wypiekane w piecu, ale nie wiadomo dokładnie, jak je przygotowywano. Pierwsze pisemne wzmianki o pizzy pochodzą z IX wieku z Sycylii pod panowaniem arabskim, gdzie płaskie chlebki z serem i ziołami były powszechnym pożywieniem chłopów.
Pizze były pierwotnie spożywane jako przekąska lub przystawka, ale w XVII wieku stały się popularnym posiłkiem. Pierwsza znana pizzeria została otwarta w Neapolu w 1780 roku, pod nazwą Antica Pizzeria Port’Alba. W 1889 roku król Umberto I i królowa Margherita odwiedzili Neapol podczas miesiąca miodowego i zjedli posiłek w pizzerii Raffaele Esposito. Esposito stworzył pizzę na cześć królewskiej wizyty, która łączyła ser mozzarella (biały), pomidory (czerwony) i liście bazylii (zielony). Podkreślający barwy nowej włoskiej flagi.
Termin "Kebab" odnosi się do asortymentu grillowanych mięs, które są zawijane w płaski chleb i spożywane z warzywami i sosami
- Kebab to danie z mięsa i warzyw, często podawane z ryżem lub chlebem.
- Przygotowuje się go poprzez grillowanie mięsa na szpadce.
- Kebab może być wykonany z wołowiny, jagnięciny, kozy, kurczaka (czasami), ryb lub owoców morza.
Kebaby są popularne w wielu krajach i kulturach. Istnieje wiele odmian przepisów na kebab, w zależności od regionu lub kraju.
Kebaby są zazwyczaj wykonywane z mięsa mielonego, chociaż niektóre rodzaje kebabu są wykonywane z całych kawałków mięsa. Mięso mielone jest często używane, ponieważ jest łatwiejsze do przygotowania i tańsze niż używanie całych kawałków. Mięso jest formowane w okrągły placek, który następnie jest nawlekany na metalowy szpikulec. Kebab jest następnie grillowany nad otwartym ogniem aż do uzyskania pożądanego efektu.
Kebaby często podawane są z ryżem lub chlebem. Ryż jest popularnym dodatkiem, ponieważ wchłania soki z mięsa i pomaga utrzymać jego wilgotność podczas gotowania.
Nazwa pochodzi od perskiego słowa „kabab„, które oznacza „szaszłyk”. Szaszłyk to danie podobne do kebabu, ale zamiast mięsa mielonego używa się w nim kawałków mięsa. Szaszłyki wywodzą się z Rosji i regionu Kaukazu, gdzie do dziś są popularne.
Niektóre badania wykazały, że istnieje ponad 4000 różnych rodzajów kukurydzy, które mają różne smaki i tekstury w zależności od miejsca uprawy
Kukurydza jest podstawowym pożywieniem w wielu krajach na całym świecie. Poza jedzeniem jest używana do wielu innych rzeczy: z łusek kukurydzy robi się kosze i maty; jedwab kukurydziany jest używany jako materiał do wypychania poduszek; nawet z kolb można zrobić instrumenty muzyczne! W Stanach popularne jest nawet tworzenie fajek z kolby od kukurydzy, nazywane są fajkami dla początkujących.
Kukurydza ma ponad 4000 odmian, które mają różne smaki i tekstury w zależności od miejsca uprawy. Na przykład słodka kukurydza pochodzi z Ameryki Północnej, podczas gdy kukurydza polna uprawiana jest głównie w Ameryce Południowej (i również może być spożywana).
Kukurydza jest rodzajem trawy, co oznacza, że ma liście, korzenie i łodygi. Łodyga jest miejscem, gdzie rośnie kłos kukurydzy; kiedy kłosy są wysuszone, nazywa się je jedwabiem kukurydzianym.
To dlatego, że roślina kukurydzy była tak ważna dla ludzi, którzy żyli w Ameryce Północnej. Używali jej do jedzenia i wielu innych rzeczy, a nawet mieli własną religię znaną jako kult kukurydzy – która obracała się wokół tej rośliny!
Sos Sriracha nosi nazwę od Sri Racha, tajskiego miasta słynącego z eksportu papryczek chili. Sos jest wytwarzany z chili, które są fermentowane przez kilka miesięcy przed dodaniem do octu i czosnku
Sos jest następnie starzony przez kilka miesięcy przed sprzedażą. Dokładne składniki Sriracha różnią się w zależności od marki, ale większość jest wykonana z czosnku i chili (zarówno świeżych, jak i suszonych). Sriracha to popularna przyprawa w kuchni tajskiej, która zyskuje coraz większą popularność również w Stanach Zjednoczonych i Europie. Często używa się jej do owoców morza lub potraw z kurczaka, ale może dodać smaku niemal każdej potrawie, która potrzebuje dodatkowej ostrości! Sriracha znana jest ze swojego jasnoczerwonego koloru i ostrego smaku (stąd nazwa „sos z kogutem”).
Sos jest słodki, pikantny i nieco ostry. W ciągu ostatnich kilku lat stał się popularny w Stanach Zjednoczonych z powodu stosowania go jako przyprawy do dań w stylu azjatyckim, takich jak skrzydełka kurczaka, smażony ryż i sajgonki. Sriracha jest często używana jako sos do maczania owoców morza i kurczaka. Może być również stosowana jako marynata do mięsa lub warzyw. Sriracha jest doskonałym źródłem witaminy C, A i B6.
Sos Sriracha powstaje z papryczek chili, cukru i czosnku. Składniki te są łączone i fermentowane przez kilka miesięcy, zanim doda się do nich ocet, aby powstał sos. Sos jest czasami mieszany z dodatkowymi składnikami, takimi jak sól lub cukier, aby uzyskać różne odmiany sosu Sriracha.
Taką Srirache można także przygotować w domu
Składniki:
- 600 g papryczek chili odmiany jalapenos,
- 200 g papryczek chili odmiany serrano (są odrobinę ostrzejsze, więc można zamiast nich dodać jalapenos),
- od 4 do 6 dużych ząbków czosnku, zależnie od wielkości i preferencji,
- 0,5 szklanki cukru, brązowego lub trzcinowego,
- 3 łyżeczki soli,
- 1/3 szklanki octu jabłkowego lub winnego, potrzebne w późniejszym etapie.
Przygotowanie sosu
- Papryczki należy pokroić w kawałki, czosnek obrać z łupinek. Następnie wrzucić do blendera z dodatkiem soli i cukru. Składniki nie powinny być musem, wszystkie składniki muszą się dobrze ze sobą pomieszać, jednak nie za mocno.
- Tak przygotowaną mieszankę odłóż w słoiku i przykryj folią na okres od 5 do 10 dni. W momencie kiedy pojawią się bąbelki sos zaczyna powoli fermentować. To dobry moment na następne kroki.
- Pulpę mieszamy w blenderze, tym razem to momentu uzyskania gładkiej konsystencji. Możemy przetrzeć masę przez sitko, aby uzyskać gładki sos. Suchą masę możemy wykorzystać do płatków chili.
- Odcedzony sos przelewamy do rondla i gotujemy dodając ocet winny lub jabłkowy. Na tym etapie można dodać cukru lub soli. Warto jednak pamiętać, że sos musimy po takim dodaniu przypraw ponownie zagotować.
- Sos przelewamy do słoika lub butelki i pozostawiamy do ostygnięcia, jak dżemy, do góry dnem. W miejscu suchym i chłodnym. Sos jest gotowy do spożycia po ostygnięciu.
Gotowanie nowych potraw to ciekawy sposób na poznawanie innych kultur
Gotowanie jest świetnym sposobem na poznanie nowych kultur i tradycji, a także zabawnym sposobem na wypróbowanie nowych smaków. Jeśli szukasz ciekawych faktów na temat jedzenia z całego świata, mamy nadzieję, że te dostarczą Ci trochę inspiracji!