Aplikacja

Ciekawostki ze świata kulinariów – kuchnie innych krajów i ciekawe historie dzisiejszych smaków

Opublikowano 05.03.2023 - 8 minut czytania

Uwielbiamy jeść, podróżować i poznawać kuchnie świata. Jako miłośnicy jedzenia zawsze jesteśmy zainteresowani tym, jak różne kraje wykorzystują składniki i jak każda kultura wprowadza swoje własne obroty do tradycyjnych przepisów. Oto kilka ciekawych faktów na temat jedzenia z całego świata:

Czy wiesz, że w Chinach uważano, że cesarz nieba wynalazł herbatę?

Czy wiesz, że w Chinach wierzono, że to Cesarza Niebios odkrył herbatę? To jedna z genez pojawienia się tego napoju, choć na początku był używany jako napój leczniczy, a nie tylko dla przyjemności. Wierzono, że herbata jest darem od Cesarza Niebios, który miał leczyć wiele dolegliwości, takich jak bóle i zawroty głowy, bóle zębów i czy kaca. W rzeczywistości herbata była tak magiczna, że używano jej nawet jako eliksiru życia! Boski przydomek naparu z pewnością pomógł w popularyzacji herbaty.

Dopiero około 600 roku n.e. herbata stała się bardziej popularna ze względu na jej zdolność do pomagania ludziom w osiąganiu odpowiedniego stanu podczas sesji medytacyjnych lub podczas nauki w szkole nocnej (wtedy nie było jeszcze kawiarni). Herbata stała się również popularnym napojem, ponieważ wierzono, że oczyszcza umysł i sprawia, że człowiek jest bardziej skupiony na nauce. Dziś raczej raczymy się kawą lub napojami energetycznymi, jednak teina zawarta w herbacie działa podobnie jak mała czarna jednak uwalnia się stopniowo, działając pobudzająco na ośrodkowy układ nerwowy. W obu naparach występuje kofeina, ta w herbacie jednak jest połączona kwasami organicznymi, powodując wolniejsze wchłanianie i przedłużone działanie.

Wkrótce Chińczycy odkryli, że herbata może być również stosowana jako napój orzeźwiający, i wkrótce stała się popularnym napojem wśród wszystkich klas społecznych w Chinach. Dopiero około 800 roku naszej ery herbata została wprowadzona do innych krajów i kultur w całej Azji.

W starożytnym Rzymie nierzadko zdarzało się jeść surowe mięso jako część posiłku

W starożytnym Rzymie czasami spożywano surowe mięso, jednak sama dostępność zwierzęcych produktów była ograniczona. Typowa racja rzymskiego piechura składał się z fasoli, grochu, orzechów lub miodu. W starożytnym Rzymie powszechną praktyką było picie wina do każdego posiłku i podczas spotkań towarzyskich. Mięso mogło być solone, wędzone lub suszone, zależnie od pory roku i dostępności.

Rzymianie lubili też jeść wołowe serca lub ozory. Podawali te potrawy z sosem zrobionym z pieprzu, octu i miodu (lub czasem z oliwą z oliwek). Rzymianie jedli też całe ryby, gotowane lub pieczone w piecu. Podawano je z sosami z ziół i przypraw, octu lub wina. Co ciekawe przydział wina na wojaka mógł wynosić nawet 2,5l dziennie, znacznie więcej niż było dostępnej wody. To tylko pokazuje, jak ważne było również wino w diecie Rzymian.

Jedli też dużo warzyw, zwłaszcza fasoli i grochu. Do gotowania potraw używali oliwy z oliwek, a w wielu przepisach stosowano ocet. Rzymianie jedli też owoce, zwłaszcza jabłka i gruszki. Często mieli deser z miodowych orzechów lub suszonych owoców. Rzymska kuchnia szczególnie preferowała połączenie słodkich i słonych smaków. Często wykorzystywano garum czyli po prostu sos rybny, ze sfermentowanych wnętrzności tych wodnych kręgowców.

Pierwsza pizza powstała w starożytnym Rzymie poprzez umieszczenie podstawowych składników na podstawie z ciasta i upieczenie jej w piecu

Pierwsza pizza powstała w starożytnym Rzymie poprzez nałożenie podstawowych składników na spód z ciasta i upieczenie go w piecu. Słowo „pizza” pochodzi od łacińskiego słowa „placentula” oznaczającego placek.

Pierwotne pizze były prawdopodobnie wypiekane w piecu, ale nie wiadomo dokładnie, jak je przygotowywano. Pierwsze pisemne wzmianki o pizzy pochodzą z IX wieku z Sycylii pod panowaniem arabskim, gdzie płaskie chlebki z serem i ziołami były powszechnym pożywieniem chłopów.

Pizze były pierwotnie spożywane jako przekąska lub przystawka, ale w XVII wieku stały się popularnym posiłkiem. Pierwsza znana pizzeria została otwarta w Neapolu w 1780 roku, pod nazwą Antica Pizzeria Port’Alba. W 1889 roku król Umberto I i królowa Margherita odwiedzili Neapol podczas miesiąca miodowego i zjedli posiłek w pizzerii Raffaele Esposito. Esposito stworzył pizzę na cześć królewskiej wizyty, która łączyła ser mozzarella (biały), pomidory (czerwony) i liście bazylii (zielony). Podkreślający barwy nowej włoskiej flagi.

Termin "Kebab" odnosi się do asortymentu grillowanych mięs, które są zawijane w płaski chleb i spożywane z warzywami i sosami

  • Kebab to danie z mięsa i warzyw, często podawane z ryżem lub chlebem.
  • Przygotowuje się go poprzez grillowanie mięsa na szpadce.
  • Kebab może być wykonany z wołowiny, jagnięciny, kozy, kurczaka (czasami), ryb lub owoców morza.

Kebaby są popularne w wielu krajach i kulturach. Istnieje wiele odmian przepisów na kebab, w zależności od regionu lub kraju.
Kebaby są zazwyczaj wykonywane z mięsa mielonego, chociaż niektóre rodzaje kebabu są wykonywane z całych kawałków mięsa. Mięso mielone jest często używane, ponieważ jest łatwiejsze do przygotowania i tańsze niż używanie całych kawałków. Mięso jest formowane w okrągły placek, który następnie jest nawlekany na metalowy szpikulec. Kebab jest następnie grillowany nad otwartym ogniem aż do uzyskania pożądanego efektu.

Kebaby często podawane są z ryżem lub chlebem. Ryż jest popularnym dodatkiem, ponieważ wchłania soki z mięsa i pomaga utrzymać jego wilgotność podczas gotowania.

Nazwa pochodzi od perskiego słowa „kabab„, które oznacza „szaszłyk”. Szaszłyk to danie podobne do kebabu, ale zamiast mięsa mielonego używa się w nim kawałków mięsa. Szaszłyki wywodzą się z Rosji i regionu Kaukazu, gdzie do dziś są popularne.

Niektóre badania wykazały, że istnieje ponad 4000 różnych rodzajów kukurydzy, które mają różne smaki i tekstury w zależności od miejsca uprawy

Kukurydza jest podstawowym pożywieniem w wielu krajach na całym świecie. Poza jedzeniem jest używana do wielu innych rzeczy: z łusek kukurydzy robi się kosze i maty; jedwab kukurydziany jest używany jako materiał do wypychania poduszek; nawet z kolb można zrobić instrumenty muzyczne! W Stanach popularne jest nawet tworzenie fajek z kolby od kukurydzy, nazywane są fajkami dla początkujących.

Kukurydza ma ponad 4000 odmian, które mają różne smaki i tekstury w zależności od miejsca uprawy. Na przykład słodka kukurydza pochodzi z Ameryki Północnej, podczas gdy kukurydza polna uprawiana jest głównie w Ameryce Południowej (i również może być spożywana).

Kukurydza jest rodzajem trawy, co oznacza, że ma liście, korzenie i łodygi. Łodyga jest miejscem, gdzie rośnie kłos kukurydzy; kiedy kłosy są wysuszone, nazywa się je jedwabiem kukurydzianym.

To dlatego, że roślina kukurydzy była tak ważna dla ludzi, którzy żyli w Ameryce Północnej. Używali jej do jedzenia i wielu innych rzeczy, a nawet mieli własną religię znaną jako kult kukurydzy – która obracała się wokół tej rośliny!

Sos Sriracha nosi nazwę od Sri Racha, tajskiego miasta słynącego z eksportu papryczek chili. Sos jest wytwarzany z chili, które są fermentowane przez kilka miesięcy przed dodaniem do octu i czosnku

Sos jest następnie starzony przez kilka miesięcy przed sprzedażą. Dokładne składniki Sriracha różnią się w zależności od marki, ale większość jest wykonana z czosnku i chili (zarówno świeżych, jak i suszonych). Sriracha to popularna przyprawa w kuchni tajskiej, która zyskuje coraz większą popularność również w Stanach Zjednoczonych i Europie. Często używa się jej do owoców morza lub potraw z kurczaka, ale może dodać smaku niemal każdej potrawie, która potrzebuje dodatkowej ostrości! Sriracha znana jest ze swojego jasnoczerwonego koloru i ostrego smaku (stąd nazwa „sos z kogutem”).

Sos jest słodki, pikantny i nieco ostry. W ciągu ostatnich kilku lat stał się popularny w Stanach Zjednoczonych z powodu stosowania go jako przyprawy do dań w stylu azjatyckim, takich jak skrzydełka kurczaka, smażony ryż i sajgonki. Sriracha jest często używana jako sos do maczania owoców morza i kurczaka. Może być również stosowana jako marynata do mięsa lub warzyw. Sriracha jest doskonałym źródłem witaminy C, A i B6.

Sos Sriracha powstaje z papryczek chili, cukru i czosnku. Składniki te są łączone i fermentowane przez kilka miesięcy, zanim doda się do nich ocet, aby powstał sos. Sos jest czasami mieszany z dodatkowymi składnikami, takimi jak sól lub cukier, aby uzyskać różne odmiany sosu Sriracha.

Taką Srirache można także przygotować w domu

Składniki:

  • 600 g papryczek chili odmiany jalapenos,
  • 200 g papryczek chili odmiany serrano (są odrobinę ostrzejsze, więc można zamiast nich dodać jalapenos),
  • od 4 do 6 dużych ząbków czosnku, zależnie od wielkości i preferencji,
  • 0,5 szklanki cukru, brązowego lub trzcinowego,
  • 3 łyżeczki soli,
  • 1/3 szklanki octu jabłkowego lub winnego, potrzebne w późniejszym etapie.

Przygotowanie sosu

  1. Papryczki należy pokroić w kawałki, czosnek obrać z łupinek. Następnie wrzucić do blendera z dodatkiem soli i cukru. Składniki nie powinny być musem, wszystkie składniki muszą się dobrze ze sobą pomieszać, jednak nie za mocno.
  2. Tak przygotowaną mieszankę odłóż w słoiku i przykryj folią na okres od 5 do 10 dni. W momencie kiedy pojawią się bąbelki sos zaczyna powoli fermentować. To dobry moment na następne kroki.
  3. Pulpę mieszamy w blenderze, tym razem to momentu uzyskania gładkiej konsystencji. Możemy przetrzeć masę przez sitko, aby uzyskać gładki sos. Suchą masę możemy wykorzystać do płatków chili.
  4. Odcedzony sos przelewamy do rondla i gotujemy dodając ocet winny lub jabłkowy. Na tym etapie można dodać cukru lub soli. Warto jednak pamiętać, że sos musimy po takim dodaniu przypraw ponownie zagotować.
  5. Sos przelewamy do słoika lub butelki i pozostawiamy do ostygnięcia, jak dżemy, do góry dnem. W miejscu suchym i chłodnym. Sos jest gotowy do spożycia po ostygnięciu.

Gotowanie nowych potraw to ciekawy sposób na poznawanie innych kultur

Gotowanie jest świetnym sposobem na poznanie nowych kultur i tradycji, a także zabawnym sposobem na wypróbowanie nowych smaków. Jeśli szukasz ciekawych faktów na temat jedzenia z całego świata, mamy nadzieję, że te dostarczą Ci trochę inspiracji!